Alan Moore

[parsom]

Prosto z piekła, Providence, Halo Jones

[starcek]

Prosto z piekła, Providence, Halo Jones

Oj tam, oj tam - całe życie pisał sh. Nawet, gdy pisał Neonomicon.

[bibliotekarz]

Marlon Brando nienawidził Hollywood a Philip K. Dick gardził science-fiction. Można długo wymieniać podobne przypadki , gdy artyści niezbyt sobie cenili akurat tę dziedzinę sztuki, w której szczególnie byli cenieni. Moore nie jest tu jakimś wyjątkiem.

Nie jest żadnym odkryciem, że pisał Miraclemana, Batmana i Captain Britain. Po prostu biorąc pod uwagę cały jego dorobek to stricte komiksom sh daleko do ilościowego przyćmienia całości. Jeśli ktoś o czymś zapomina to o tym, że pisał mnóstwo rzeczy, które w ogóle nie były komiksem.

Do tego kwalifikacja pewnych tytułów jako sh jest naciągana. Moore w środowisku sh był człowiekiem z zewnątrz i ta znacznie szersza perspektywa odbijała się w niemal całej jego twórczości. Czerpał z wielu dzieł kultury, eksperymentował z łączeniem różnych gatunków i z tego powodu część jego twórczości ciężko jednoznacznie zaklasyfikować.

[misiokles]

Ale podobnych argumentów można użyć do twórczość Brubakera, Lemire'a, Kinga. Gatunek superhero cały czas ewoluuje, gdyż raz na jakiś czas zjawiają się twórcy, którzy poszerzają ramy gatunkowe i z których korzystają następcy.

[Simon]

Moore zamieścił na swoim Facebooku list otwarty do Brazylii:

Dearest Brazil,
We are fast running out of last chances to save the planet and its peoples. Our world is changing, faster than it’s ever changed before, and forcing us to adapt more quickly if we are to survive. From hunter-gatherer society to agriculture, from agriculture to industry, from industry to whatever is taking shape now – this new condition that we do not as yet have a name for – humanity has seen these kinds of monumental shift before, although not often. These transitions are not caused by political forces but by the unstoppable tidal movements of history and technology, which is a tide that we can either steer our vessels to take advantage of, or we can be washed away by. The Earth is turning, turning of necessity into a new place, and we can only turn with it or else lose the biosphere that sustains us forever. Most people, I believe, know this in their hearts and feel it in their stomachs.
And yet, over this past five or so years, we have seen across the globe a ferocious resurgence of exactly the political and economic ideas that led us into this clearly disastrous situation in the first place. The unconcealed aggression of this extreme right advance seems to me so forceful, and yet so disconnected from any reality, that it can only be born of desperation; the hysterical fear felt by those most invested in the power structures of the old world, who know the new world can, ultimately, have no place for them. Afraid for their very existence, for the existence of the worldview from which they benefit, they have crowded the world stage over this last half-decade with increasingly loud, overblown and blustering pantomime characters, for whom no course of action is too corrupt or inhuman, and no line of reasoning too blatantly absurd.
Unashamedly monstrous, these have persecuted racial and religious minorities, or their native peoples, or the poor, or women, or people of different sexualities, or all of the above. During the still-evolving pandemic they put their political posturing and their financial doctrines before the safety of their populations, presiding over hundreds of thousands of potentially unnecessary deaths; hundreds of thousands of devastated families, devastated communities. With their nations on fire, or flooded, or parched by drought, they insisted that climate change was a leftist hoax to inconvenience industry, and branded environmental or social protestors as terrorists. Adopting the fascist circus-act style of Italy’s Silvio Berlusconi, we have had the dangerous insurrectionary theatrics of Donald Trump in North America, and the ruinous indignities of Boris Johnson and his understudies in the (at present) United Kingdom. And, of course, Brazil has had Jair Bolsonaro.
Although we in the Global North obviously contribute much more than our fair share of horrifying political figures to the world’s situation, I don’t know anybody with an ounce of conscience and compassion who isn’t appalled by what Bolsonaro, riding into office on Trump’s bow-wave, has done to your huge and beautiful country, along with what he continues to do to our relatively small and somehow-still-beautiful planet. We’ve watched despairingly while, singing from the same hymn-book as his North American inspiration, Bolsonaro has railed against Brazil’s indigenous people, its homosexuals and the rights of its women to safe abortions, fuelling an uncontrolled bonfire of hatred as a distraction from his social and economic agendas, while simultaneously flooding your culture with guns. We’ve seen him attempt to swagger his way through the pandemic by spouting his anti-vaccination idiocy, and we’ve seen Brazil’s increasing acreage of hastily-prepared graveyards; those pigeonhole grids in grey soil with here and there dead flowers or painted markers as a drip of colour.
We’ve also looked on while he responded to the prospect of new international environmental laws by simply speeding up his suicidal destruction of the rainforest, choking our communal atmosphere with burning jungle, displacing or dispatching people who had lived in these regions for generations, and seemingly colluding with or turning a blind eye to the murder of journalists investigating this brutal ethnic cleansing. A respected British science magazine that I subscribe to, New Scientist, has recently described Brazil’s imminent elections as a potentially crucial point of no return in our species’ life-or-death battle with the climate catastrophe we ourselves have engineered. Simply put, Jair Bolsonaro can continue, profitably, to please the corporate interests that support him, or our grandchildren can eat and breathe. It’s one or the other.
As an anarchist, there are very few political leaders that I could completely tolerate, much less endorse, but from all that I have heard or read about him, Luiz da Silva, Lula, seems to be one such rare individual. His policies appear to be fair, humane and practical, and, as I understand it, he has promised to reverse many of Bolsonaro’s most disastrous decisions. Repairing the damage of these last five years would surely not be easy or without cost, and da Silva would be inheriting a badly disfigured political landscape. At the very least, however, from this distance he at least has the look of a candidate who acknowledges that mankind is going through one of its infrequent seismic transformations, and realises that we must change how we live, if we are to live at all. He seems a politician committed to the future, with its hard work and its just and wonderful possibilities, rather than the flailing and destructive death-throes of an unsustainable past.
Brazil’s forthcoming election is, I’m told, balanced on something of a knife edge and, as discussed above, the whole world is riding on it. If you have ever enjoyed any of my work, or have felt any sympathy with its humanitarian leanings, then please go out and vote for a future that is fit for human beings, for a world that is more than the golden latrine of its corporations and their puppets.
Let’s put the iniquities of the last five, or perhaps the last five hundred years, behind us.
With love, and trust,
Your friend,
Alan Moore   x

Źródło:
https://www.facebook.com/OfficialAlanMoore/posts/pfbid02FVdTZYA9UiaCRNxku56asVuaryhhFNgGgJFAUFv1WCVJYmRS8mY8CykymJggNhs2l

[Pan M]

Zaraz się okaże po tym co niektórzy piszą, że superhero nie jest superhero. Superhero to tylko generalny szkielet, czyli muszą być faceci w pelerynach, maskach, generalnie lore sfocusowane na świecie zamaskowanych obrońców i równie fikuśnych złoczyńców. Tyle. Moore pisał superhero czy komuś się podoba czy nie. Superhero może być totalnie generyczne i skupione na typowej klepaninie ale też autorskie. Nie powiecie chyba, że psychodela Morrisona, psychologizowanie Kinga czy krwisto ironiczny koktajl Ennisa to nie jest superhero. Można zrobić w ramach gatunku nawet dramat obyczajowy jak się dobrze postara to wszystko wpleść w gatunek czy tam konkretne uniwersum. To zaprzeczanie, że sh nie jest sh jest jak wmawianie, że Gra o Tron, Warhammer Fantasy czy inny The Elder Scrolls to w ogóle nie jest fantasy bo przecież jedynym wyznacznikiem tego czym jest ten gatunek jest archetyp stworzony przez Tolkiena  Kultura jest płynna, powstają dzieła, twory wchodzące z polemiką z całym gatunkiem, nadające mu nawet nowego wymiaru. Określanie Watchmen komiksem nie superhero , które jest akurat w cholerę super bohaterskie w wymiarze odnoszenia się do tzw. złotej ery superhero zarówno w ramach światach przedstawionego jak i  w wymiarze analizy tego co wydawano w prawdziwym świecie jest w cholerę absurdalne. Tak to jest komiks prowadzący dekonstrukcję , tak super bohaterowie są tam totalnie pogubieni, zaburzeni itd. ale to jest superhero, na tym ten komiks bazuje tym się karmi, polemiką z tym właśnie gatunkiem. Mówienie, że tak nie jest jest jak stwierdzenie, że "Psy" nie są filmem o policji, bo pokazują wszystko od brzydkiej strony. Jednak pewnie zaraz ktoś wyskoczy, że "ej to jest film o byłym sbku a nie prawdziwym policjancie". Kaziustyka level master.

[Popiel]

Superhero to tylko generalny szkielet, czyli muszą być faceci w pelerynach, maskach, generalnie lore sfocusowane na świecie zamaskowanych obrońców i równie fikuśnych złoczyńców. Tyle.

Nie, Panie M. To trochę jakbyś powiedział, że w noir muszą być papierosy, żaluzje i kapelusze fedora. To tylko cepelia, kalka, znam wiele wytworów kultury z takim anturażem, ale noir bym ich nie nazwał.

Przykład - najnowszy komiks Mariniego "Noir" nie jest noir - jest widoczkiem, obrazkiem, pocztówką z dawnego świata, ale nie ma tego, czym gatunek noir się charakteryzował - ambiwalencji wyborów, niejednoznaczności motywacji, wrażenia odbiorcy, że świat nie jest zerojedynkowy, poczucia odcieni szarości.

A przede wszystkim - ciężarem poruszanych tematów. Tak w sensie moralnym jak obyczajowym.

Można tę konwencję przedstawić w wielu dekoracjach - polecam serdecznie filmy "Wiek zdrady" (czasy cesarza Wespazjana) czy "Brick" (amerykańska szkoła średnia). Oba balansują na krawędzi parodii, ale bez wahania nazwę je filmami noir, choć nie ma w nich adekwatnych dekoracji.

I teraz odwracając nieco wywód - Watchmen nie są komiksem superbohaterskim, bo - choć zawierają maski, peleryny i tajne tożsamości - nie wprowadzają jednoznacznego, typowego dla gatunku podziału na dobro i zło. Nie mają krystalicznych bohaterów i obmierzłych złoczyńców. To anty-superhero. Dlatego pisałem, że to komiks o superbohaterach, a nie superbohaterski. Pozostaje w tej konwencji, zachowując jej sztafaż, ale jest czymś zupełnie odwrotnym. Bo moim zdaniem komiks superbohaterski przedstawia ten manichejski podział dobro - zło, stawia granicę, skłania do kibicowania "tym dobrym".

Moore pisywał komiksy superbohaterskie, ale głównie właśnie O superbohaterach, i z większości z nich wyzierała nienawiść do właściwych gatunkowi stosowanych uproszczeń fabularnych i psychologicznych, do samych założeń, z kiczowatą otoczką (w Watchmenach to apogeum - stroje bohaterów są przerysowane i kretyńskie jak mało które).

"Dzika banda" czy "Lemoniadowy Joe" nie są westernami - choć w oby przypadkach są kapelusze, konie i Colty.

Alan Moore zwalczał superhero (prawie) całą swoją twórczością, jedynie używał ich własnego oręża. Bo widział, jak miałkie i mierne są fundamenty gatunku.

Liga Niezwykłych Dżentelmenów - superbohaterowie? Zawsze byli, tylko ich nie dostrzegaliście.
V jak Vendetta - superbohaterowie? Prawdziwą odwagą jest opór stawiany totalitarnemu systemowi.
Top 10 - superbohaterowie? Jeśli wszyscy maja moce, to kto jest lepszy?
Watchmen - superbohaterowie? Naprawdę chcielibyście, żeby żyli obok was?


Jest w tym konsekwentny także w ostatnim wywiadzie.

[ukaszm84]

Bo moim zdaniem komiks superbohaterski przedstawia ten manichejski podział dobro - zło, stawia granicę, skłania do kibicowania "tym dobrym".

Moim zdaniem komiks superbohaterski przedstawia schizofreniczną kondycję młodzieży. Ale kogo obchodzi moje zdanie? Komiks superbohaterski to komiks o superbohaterach, cała reszta to dorabianie ideologii. A to, że można pisać o tym lepiej albo gorzej, głębiej bądź płyciej, oryginalnie bądź sztampowo to zupełnie inna sprawa.

[Popiel]

Moim zdaniem komiks superbohaterski przedstawia schizofreniczną kondycję młodzieży.

Stawiasz znak równości między młodzieżą z lat 40, pamiętającą Wielki Kryzys, stojącą przed widmem japońskiej inwazji?
I między młodzieżą z lat 60, rozdartą między kwasowym flower-power a powołaniem do Wietnamu?
I między młodzieżą z lat 80, w cieniu konsumpcjonizmu i Zimnej Wojny?
I między współczesnym pokoleniem globalnej wioski, Tik Toka i sfocusowaniem na sukces?

W sumie możesz mieć rację.

[misiokles]

Mam wrażenie Popiel, że definujesz komiks superbohaterski, jakim był w latach 60-tych, 70-tych ubiegłego wieku i odmawiasz mu późniejszej ewolucji.

[Castiglione]

Moore pisywał komiksy superbohaterskie, ale głównie właśnie O superbohaterach

Komiks o superbohaterach to dalej komiks superbohaterski. Tak samo jak film wojenny to może być zarówno poważny dramat jak wesołe kino akcji.

"Dzika banda" czy "Lemoniadowy Joe" nie są westernami - choć w oby przypadkach są kapelusze, konie i Colty.

Oczywiście, że są. Podobnie jak wspomniane wcześniej "Bez przebaczenia".

[Popiel]

A wręcz 40.

Wtedy powstawały zręby gatunku, wtedy on się ukonstytuował. I nie wiem, czy w swoim mainstreamie aż tak bardzo się zmienił do czasów współczesnych. Moore, Bendis, Miller, Bruebaker, Ennis, Ellis, Morrison, Azzarello i kilku innych - to wciąż nisza twórców, podkładających mniejsze czy większe ładunki wybuchowe pod blisko osiemdziesięcioletni schemat.

Poza drobnymi modyfikacjami zeszyty klasycznego supehero są identyczne wtedy i teraz. Nie bez powodu ceni się runy wyżej wspomnianych autorów, jako odskocznie on comiesięcznej papki, o której mało kto pamięta. Ile ich twórczość stanowi - 5-8% całego chłamu?

I z tej załogi tylko Moore'owi nie zależało na kontynuowaniu istniejącej serii - jemu zależało na wzięciu czegokolwiek i pokazaniu, jak w swoim założeniu jest to kuriozalne i nieprawdziwe.

[Popiel]

Komiks o superbohaterach to dalej komiks superbohaterski. Tak samo jak film wojenny to może być zarówno poważny dramat jak wesołe kino akcji.
Oczywiście, że są. Podobnie jak wspomniane wcześniej "Bez przebaczenia".

Serio? Gdyby ktoś zrobił komiks o facecie, który ma ciężki dzień w pracy, kłóci się z żoną, okradają go wieczorem w Żabce i musi jeszcze zmienić koło auta i posprzątać kocią kuwetę, a nosi maskę i pelerynkę a na klacie ma dajmy na to "&"- byłby to komiks superbohaterski?

[Castiglione]

Serio? Gdyby ktoś zrobił komiks o facecie, który ma ciężki dzień w pracy, kłóci się z żoną, okradają go wieczorem w Żabce i musi jeszcze zmienić koło auta i posprzątać kocią kuwetę, a nosi maskę i pelerynkę a na klacie ma dajmy na to "&"- byłby to komiks superbohaterski?

To zależy. Twój opis nie sugeruje, czy bohater faktycznie jest superbohaterem.

[Pan M]

Moore pisywał komiksy superbohaterskie, ale głównie właśnie O superbohaterach, i z większości z nich wyzierała nienawiść do właściwych gatunkowi stosowanych uproszczeń fabularnych i psychologicznych, do samych założeń, z kiczowatą otoczką (w Watchmenach to apogeum - stroje bohaterów są przerysowane i kretyńskie jak mało które).

To ciekawe. Dzięki tej nienawiść i "walce" z superhero pisząc o nich sprawił, że dla wielu gatunek zyskał wiele głębi i poniekąd udowodnił on sam, że da się go przebudować i nadać mu ambicji.

Co do reszty. Sorry ale sam sobie ukułeś definicje czym superhero jest i że, musi być takie i takie i tyle. To są jakieś definicje chyba właściwie dla ery gdzie panował ostry comics code authority, gdzie superhero było tak uwięzione w cenzorskich okowach, że nie dawało rady inaczej. Poza tym to co Ty piszesz to mniej więcej coś jak stwierdzenie "horror w którym głównym zagrożeniem jest ludzki czynnik a nie zagrożenie nadnaturalne to nie horror" albo "fantasy z odcieniami szarości lub wręcz takie w którym każda strona konfliktu ma brud za uszami to nie fantasy". Ja takiego skostniałego podejścia do kultury popularnej nie rozumiem, ale co kto uważa.

BTW Morrison, Miller czy Ellis to nisza a to ci dobre. Jak na nisze to goście sprzedawali się w ogromnych nakładach, mają już wręcz status legend komiksu. Nie wspominając, że wielu z tej "niszy" praktycznie na tyle przedefiniowało pewne rzeczy w gatunku, że stały się one jego właściwą częścią po dziś dzień, np. pomysły i generalna otoczka Batmana u Millera.

Serio? Gdyby ktoś zrobił komiks o facecie, który ma ciężki dzień w pracy, kłóci się z żoną, okradają go wieczorem w Żabce i musi jeszcze zmienić koło auta i posprzątać kocią kuwetę, a nosi maskę i pelerynkę a na klacie ma dajmy na to "&"- byłby to komiks superbohaterski?

Mister Miracle Kinga to komiks w którym nie ma ani efektywnych pojedynków ani wiele z ratowania świata. Za to jest dużo psychologii i obyczajówki. No i to dalej jest superhero bo niby co? Mister Miracel to postać z uniwersum DC, przewijają się tam zresztą inne postaci z tego świata.

Black Orchid Gaimana to historia która stoi dialogami, nieśpiesznym tempem i przede wszystkim wgryzaniem się w psychologie bohaterki. Znowu uniwersum DC.

Azyl Akrham Morrisona. "Wycieczka" Batmana po najsłynniejszym zakładzie psychiatrycznym w kulturze popularnej. Znowu dużo dialogów, ciężkiego klimatu, mordobicia prawie brak. Znowu uniwersum DC.

Nie lubisz, albo się wstydzisz lubić superhero to sobie ukuwasz takie terminy, żeby Ci wygodnie było powiedzieć "że ej to wcale nie jest superhero"

Superhero ma dużo szmelcu? Zgoda. Superhero jest gatunkiem pierwotnie przeznaczonym do rozrywki? Zgoda. Superhero musi byc takie i takie, żeby było superhero? Tu się już totalnie nie zgadzam.

Jedyny czynnik to Ci cholerni pajace w pelerynach a cała reszta, że to nie jest to, to dorabianie ideologii

Co do tego by wiedzieć  tego jak różną paletę barw potrafi przybierać gatunek wystarczy minimalna znajomość przemysłu komiksowego. Komiksy superhero to nie tylko kolejne zeszyty tasiemców, ale też pozamykane mini serie, które w założeniach mogą dawać dużo więcej swobody autorom albo wręcz nawet alternatywne historie.

Nie wspomnę, że samo superhero już nawet u początków gatunku kiedy było infantylne jak cholera prezentowało już pewien miks gatunkowy. Przecież tam są postaci i ziemskie jak Batman, i z głębokiego kosmosu jak korpus Lanternów, Novy, New Gods czy mitologicznie vide Wonder Woman, Thor.

Dlatego nikogo nie powinno dziwić, że np historie o Strangeu mogą przejawiać elementy horroru okultystycznego a Punisher może być ciężką, przyziemną historią sensacyjną.