Jakie komiksy właśnie czytacie?

[Kadet]

Zupełnym przeciwieństwem od powyższego był dla mnie za to przeczytany jakiś czas temu Człowiek, który zabił Lucky Luke'a. Niezły graficznie i z pięknymi kolorami. Fabuła za to strasznie wymęczona, nieciekawa, żarty nieśmieszne, niektóre sytuację sceny nieprawdopodobne w taki zły komiksowy sposób. Do tego końcówka, w której Luke wyszedł na kompletnego idiotę. Max. 5/10.

Mnie "Człowiek, który zabił Lucky Luke'a" bardzo się podobał. Być może dlatego, że wiedziałem od początku, że to będzie taka poważniejsza wariacja na temat Samotnego Kowboja, więc nie zdziwiło mnie, że było mniej humoru albo że bohater nie był już zasadniczo wszechmogącym strzelcem.

Moim zdaniem "Człowiek..." bardzo dobrze wywiązał się z trudnego zadania, jakim było znalezienie połowy drogi między zwykłym "Lucky Lukiem" a wydarzeniami z prawdziwego życia. Czytając go, czułem, że to jest ten sam Lucky Luke, którego znam, a jednocześnie widziałem, że w samej opowieści nie ma niczego, co nie mogłoby się zdarzyć naprawdę. No i historia ładnie wyjaśnia zauważalną zmianę w status quo bohatera, którą było widać w serii głównej.

[kosmoski]

Po tak słabej ocenie Człowieka, który zabił Lucky Luke'a, aż musiałem sobie przypomnieć lekturę.
I popieram Kadeta, że to (wciąż) świetny komiks. Taki miejscami trochę smutny i nostalgiczny, ale z szacunkiem do postaci. Daję spokojnie mocne 8/10.

[Itachi]

Paco Roca - Dom

Moja pierwsza styczność z komiksami tego Pana. Wybrałem dobry tytuł na spokojną, nostalgiczną i dającą wiele do namysłu lekturę. Raz na jakiś czas dobrze przeczytać coś innego, popatrzeć na komiksowe hobby z innej perspektywy, przypomnieć sobie ile ono oferuje, że zarówno może nas czegoś nauczyć jak i skorygować nasze postępowania. Przy tym komiksie, nie da się przejść obojętnie. Mimo bardzo powolnej narracji, czujemy się jak w kinie na dobrym filmie obyczajowym, format wydania wręcz przypomina sytuację, kiedy przeglądamy albumy rodzinne. Lektura Domu to jak spływ kajakiem przy bardzo delikatnym nurcie. Wiemy, że gdzieś tam za ileś kilometrów czeka nas finał podróży, ale do tego momentu chcemy maksymalnie wykorzystać czas jaki nam pozostaje. I chyba główne przesłanie jest takie, aby nie czekać na ostatnią chwilę, tylko korzystać z życia aby później niczego nie żałować.

Pewnie zdecydowana większość czytelników, po lekturze robi sobie wewnętrzny rachunek sumienia. Czy pewne bodźce odbieramy w odpowiedni sposób, czy nie jesteśmy do kogoś uprzedzeni, czy czasami nie warto zatrzymać się na chwilę, aby popatrzeć z boku na to wszystko co nas otacza. Czy nie jesteśmy zakładnikami codzienności?

[PabloWu]

   Kończę czytać Daredevila tom 3 Franka Millera .
Ależ to jest zajebiste, Frank Miller pokazał klasę w 100 % , a historia narysowana przez Billa Sienkiewicza to graficzna miazga, nic oczywiście nie umniejszając historii . Ostatni raz takie pozytywne zdziwienie jeżeli chodzi o komiksy superbohaterskie z lat 80-tych miałem przy Sadze o Potworze z bagien. Przede mną jeszcze 4 tom a później biorę się  wkońcu za Elektrę Assassin ,  pozdro.

[Leyek]

Czytając go, czułem, że to jest ten sam Lucky Luke, którego znam, a jednocześnie widziałem, że w samej opowieści nie ma niczego, co nie mogłoby się zdarzyć naprawdę.

Tak, tak posadę szeryfa w miasteczku nowoprzybyły gość dostaje w ciągu dnia A znalazłbym takich głupotek więcej, ale już się zatarło w pamięci. No i ta końcówka baaaardzo wiarygodna

Spoiler: PokażUkryj

LL daruje zbrodniarzom, bo ich tatuś terroryzował.

Dla mnie autor chciał zrobić na poważnie, ale gdzie mu było wygodnie to sobie walił komiksowe uproszczenia. To, że to nie jest dobry LL nie jest dla mnie w sumie problemem o ile byłby to dobry western, ale do tego to mu bardzo daleko. Ostatnio przeczytałem Do ostatniego i ten LL do pięt tej pozycji nie dorasta.

Wczoraj przeczytałem kolejną pozycję z Mrocznych miast - Wieżę i niestety jak dla mnie jest ona dużo słabsza niż Niewidzialna granica, Brusel czy Gorączka...... Graficznie top klasa, ale fabuła mimo ciekawego początku, jak dla mnie nie do końca przekonująca. Pewnie jak ktoś lubi takie oniryczne klimaty to mu podpasuje (bo pamiętam dużo pochwał dla tego tomu na forum czy w głosowaniu top10), ale dla mnie jest tego za dużo, a za mało konkretu. Wątek miłosny też taki na siłę. 7/10.

[Kadet]

Tak, tak posadę szeryfa w miasteczku nowoprzybyły gość dostaje w ciągu dnia

Nie tyle "nowo przybyły gość", co "słynny rewolwerowiec stojący na straży prawa i porządku". Biorąc pod uwagę, jak mieszkańcy miasta reagują, gdy Luke się przedstawia, nie uznałbym ich decyzji za dziwną. To trochę tak, jakbyś miał w mieście nierozwiązaną sprawę dla szeryfa, a nagle do hotelu przyjeżdża Ci Wyatt Earp albo Wild Bill Hickok. Nie spróbowałbyś go zatrudnić?

A znalazłbym takich głupotek więcej, ale już się zatarło w pamięci. No i ta końcówka baaaardzo wiarygodna

Spoiler: PokażUkryj

LL daruje zbrodniarzom, bo ich tatuś terroryzował.

Spoiler: PokażUkryj

Daruje? Przecież ich aresztował i odstawił do marshalla. Z dialogów jasno wynikało, że pójdą do więzienia i odsiedzą swoje. Co innego miał w zasadzie zrobić? Zastrzelić dwóch gości, którzy poddali się i oddali mu swoją broń?

[Pablos]

@PabloWu - Daredevil Millera jest bardziej jak mroczny rycerz, czy może jakieś inne dzieła Millera? Pytam, bo kilka lat temu czytałem DD Bendisa, potem Brubakera i pamiętam, że mega mi się podobały. Potem zrobiłem sobie przerwę i teraz chyba bym chętnie do DD wrócił. Natomiast co do Millera to Sin City jest dla mnie absolutnie fantastyczne, ale już Powrót mrocznego rycerza mi się nie podobał, a mroczny rycerz kontratakuje był dla mnie zupełnym bełkotem i nie byłem w stanie tego nawet skończyć. Zatem trochę się obawiam rozczarowania DD Millera...

[Warpath]

Niestety IMO DD Millera to ten męczydupa Miller. Zarówno Powrót Mrocznego Rycerza (i zgadzam się, że sequel to już bełkot) jak i Sin City bardzo mi weszły, ale przy DD strasznie się mordowałem. Jak dla mnie nie zniósł dobrze próby czasu.

[PabloWu]

Daredevil Millera to taki mroczny, egoistyczny i mało rycerski w stosunku do kobiet adwokat  😉.  Polecam lekturę od tomu drugiego bo przy pierwszym to zęby zgrzytają niemiłosiernie. Przy tworzeniu tego runu Miller miał dwadzieścia kilka lat i fajnie obserwować jak jego styl się kształtował żeby wkońcu dać nam arcydzieło zwane Sin City.  Zacząłem czytać tom czwarty i te dwa pierwsze zeszyty są zupełnie zbędne, liczę że  dalej będzie lepiej.
  Jak lubisz postać Daredevila to bierz śmiało póki jeszcze jest dostępny za normalne pieniądze , może nie jest to poziom Bendisa ale fabularnie i graficznie trzyma poziom i mocno się wyróżnia na tle superbohaterskich opowieści z tamtych lat.

[Pablos]

Dzięki @Warpath i PabloWu za opinię. Myślę, że w tych okolicznościach poczekam na promocję Egmontu i przy zniżce 35%+ wezmę komplet. Może wejdzie

[Nesumi]

U mnie ostatnio trzy "Muchy" pod rząd. Potwory- nie ustosunkuję się jeszcze, bo za wcześnie, ale rysunki to dla mnie duży spadek jakości względem innych komiksów BWS, które czytałem. Kadrowanie trochę zbyt zachowawcze, czerń i biel też jakoś nie wychodzą na dobre historii. Nie to, że są słabe, ale po prostu nie tak genialne, jak w Weapon X czy Wounded Wolf. 4/5 (z zastrzeżeniem, że jeszcze nie skończyłem lektury)
  Pierwotny. Hmm, pominę milczeniem wypociny Lemire'a, którego ogólnie niespecjalnie lubię, bo lekce sobie waży inteligencję czytelników, ale nawet bardzo ceniony przeze mnie Sorentino wypada tu jakoś blado. Całość sprawia wrażenie dzieła wykonanego w pośpiechu i jakoś tak sterylnego, bez życia. Kolory Stewarta nie pomagają. 2/5
  Dwaj bracia. Wspaniała, wciągająca historia genialnie zilustrowana przez Gabriela Ba. Tutaj z kolei czerń i biel bardzo pasują i całość wygląda, jakby narysował to Mike Mignola. Rysunki są wspaniałym dopełnieniem fabuły- gdzie trzeba lekkie i dynamiczne, gdzie indziej zawiesiste i pełne czerni. Mam wrażenie, że czasem fabuła mogłaby być poprowadzona nieco sprawniej i bardziej przyjaźnie dla czytelnika, ale może to ja nie jestem dostatecznie wyrobiony czytelniczo i dlatego narracja traciła dla mnie na płynności. Ogólnie dla mnie jest to top tego roku- świetnie wydany, ciekawy komiks z doskonałymi rysunkami. 4,5/5

[komiks]

Potwory - jeden z najlepszych komiksów jakie przeczytałem, daje mu 9/10. Zastanawiałem się nad 10, ale chyba wiem, która część była pisana po latach, a która przed laty i według mnie widać to w warstwie wizualnej jak i fabularnej - na niekorzyść tej tworzonej współcześnie. Na całe szczęście jest to tylko niewielki fragment całości. Obawiałem się, że ten komiks będzie żerował na emocjach, że będzie szokował brutalnością, albo nieuzasadnionym okrucieństwem, ale nic z tych rzeczy, czytając go czułem się komfortowo. Rysunki są według mnie mistrzowskie, szczegółowe, realistyczne, ale także artystyczne, autor świetnie operuje światłocieniem, emocje postaci są dobrze oddane. To jest dramat psychologiczny z elementami mistycznymi i odrobiną thrillera, czyli dokładnie to co obiecuje, na tylnej okładce w blurb. Dla mnie największą wartością tego komiksu jest, w jaki sposób autor odsłania profile psychologiczne postaci. To było dla mnie intymne i realistyczne przeżycie, rozumiałem motywacje, obawy i bezsilność bohaterów, ich słabości

Spoiler: PokażUkryj

i to co czyni z nas potwory. Ponieważ tytułowe potwory to właśnie zwykli ludzie. Każdy z nas podejmując działanie, bierność, będąc egoistycznym lub nie okazując wsparcia, może stać się dla kogoś potworem. Często nie jest to zamierzone, ale jednak się dzieje i chyba nie da się tego uniknąć, bo takie jest po prostu życie. To jest bardzo smutne i głównie to uczucie towarzyszyło mi podczas lektury.

W każdym razie polecam lekturę Potworów, chociaż zdaje sobie sprawę, że każdy może szukać w tym komiksie czegoś innego i nie każdemu przypadnie on do gustu.

[marcinp]

Właśnie przeczytałem i podpisuje się pod opinia.
Ciężkie , wspaniałe i graficzne majstersztyk. Daje po bani i ciężkie aby przyjąć to na raz. Za bardzo boli ale warto.
Jeden z  Komiksów roku.

Potwory - jeden z najlepszych komiksów jakie przeczytałem, daje mu 9/10. Zastanawiałem się nad 10, ale chyba wiem, która część była pisana po latach, a która przed laty i według mnie widać to w warstwie wizualnej jak i fabularnej - na niekorzyść tej tworzonej współcześnie. Na całe szczęście jest to tylko niewielki fragment całości. Obawiałem się, że ten komiks będzie żerował na emocjach, że będzie szokował brutalnością, albo nieuzasadnionym okrucieństwem, ale nic z tych rzeczy, czytając go czułem się komfortowo. Rysunki są według mnie mistrzowskie, szczegółowe, realistyczne, ale także artystyczne, autor świetnie operuje światłocieniem, emocje postaci są dobrze oddane. To jest dramat psychologiczny z elementami mistycznymi i odrobiną thrillera, czyli dokładnie to co obiecuje, na tylnej okładce w blurb. Dla mnie największą wartością tego komiksu jest, w jaki sposób autor odsłania profile psychologiczne postaci. To było dla mnie intymne i realistyczne przeżycie, rozumiałem motywacje, obawy i bezsilność bohaterów, ich słabości

Spoiler: PokażUkryj

i to co czyni z nas potwory. Ponieważ tytułowe potwory to właśnie zwykli ludzie. Każdy z nas podejmując działanie, bierność, będąc egoistycznym lub nie okazując wsparcia, może stać się dla kogoś potworem. Często nie jest to zamierzone, ale jednak się dzieje i chyba nie da się tego uniknąć, bo takie jest po prostu życie. To jest bardzo smutne i głównie to uczucie towarzyszyło mi podczas lektury.

W każdym razie polecam lekturę Potworów, chociaż zdaje sobie sprawę, że każdy może szukać w tym komiksie czegoś innego i nie każdemu przypadnie on do gustu.

[marcinp]

Weekend był długi i poza rewelacyjnym Monstera 9/10 przeczytałem
Pierwotny. Jakie to było słabe. Przeczytałem obejrzałem i zapomniałem 3/10
Sara. Oj jak bym się cofną w czasie i obejrzał jeszcze raz Wróg u Bram. Bardzo przyjemna historia. Idealna na wieczór. 7/10
Błękit w Zieleni. tutaj mam problem niby nic odkrywczego ale jednak cośnie urzekło. Język poetycki wymuskany. Delikatnie muskający nasze zmysły. Rysunek który bardzo pasował ale czasami drażnił swoim niedopracowanie. Zakład że cel zamierzony ale niektóre kadry odbierały mi przyjemność z obcowaniem z tym dziełem. Mam mieszane uczucia 7/10
Cały czas próbuje przebronac przez Andy Warchola. Ciekawe forma ale czuję się jak na koncercie powolnymi krokami do sceny im bliżej sceny tym wolniej.  Ta historia chyba mnie  nie rusza

[kubisz]

"Blast"
Niesamowite, jak ten komiks wciągnął mnie od samego początku. Z pozoru prosta historia, opowiadana niespiesznie przez głównego bohatera, ale płynie się z tą fabułą aż miło. Dawkowałem sobie ją, bo lektura była naprawdę wielką przyjemnością. Bardzo polecam.