Jakie komiksy właśnie czytacie?

[Castiglione]

Ja od siebie dodam moja starą krótką opinie.

No i ja tę opinię szanuję, bo mimo że masz inne zdanie i w danym dziele widzisz co innego niż ja, to nie odbieram jej jako głupiego przytyku i przekonywania, że autor wielkim komiksiarzem był.

Nie odmawiam temu komiksowi wartości historycznej, o której piszesz. Natomiast fragmenty jak poniżej - a w mojej opinii tak prezentuje się solidna część tej antologii - czyli mieszanka erotyki, głupawego humoru i karkołomnej narracji, jest dla mnie niestrawna.

Spoiler: PokażUkryj

[komiks]

To raczej dowód, jak pornografia zniszczyła mózgi naszemu pokoleniu.

[Brvk]

Symbolika pochwy (przez Cazę kilkukrotnie wprost, wręcz łopatologicznie, zestawiona z tematem stworzenia życia, człowieka, świata) powinna odesłać czytelnika raczej do znanych z historii wielu kultur przedstawień waginalnych, będących wyrazem rozmaitych światopoglądów, czasami nawet kultów. Nie sądzę, by autor miał jedynie pornograficzny aspekt tych rysunków na względzie.

Ja oceniam album wydany przez S Lain niezwykle wysoko. O maestrii rysunkowej nie ma co pisać, ale to również niesłychanie oryginalny tematycznie i odważny, nawet dzisiaj, zbiór wyśmienitych szortów. A może zwłaszcza dziś należy się chwała francuskiemu klasykowi - bo niby obecnie można wszystko, niemal każde tabu zostało zgaszone, a jednak niezmiernie rzadko spotyka się rzeczy wychodzące tak daleko poza schemat, zarówno fabularnej opowieści, jak i wizualnego przedstawienia.

[parsom]

Ja również nie rozumiem wieszania psów na tym tomie. Szorty, wiadomo - historie specyficzne. Ale żeby to jakieś głupie było, infantylne, czy grafomańskie - zdecydowanie nie.

[komiks]

Wystarczy sięgnąć do posłowia, gdzie znajdziemy wprowadzenie dla każdego, kto chce zgłębić temat. Ocenianie Arché Lailah bez uwzględnienia kontekstu historyczno-kulturowego, to jak wręczyć małpie książkę i po tym jak ją wypluje, stwierdzić, że niedobra.

Plansze wrzucone przez Castiglione prawdopodobnie nawiązują do Reichowskiej wizji orgonu (orgone energy) – mistycznej i wszechobecnej energii życia, która według Wilhelma Reicha miała przenikać materię i psychikę. Arché Lailah to nie klasyczne narracje z puentą, tylko coś w rodzaju graficznej medytacji nad tym, co ukryte pod powierzchnią.

[Pinto]

Motywy waginalno-falliczne istnieją w sztuce od zawsze - tak samo od zawsze istnieją osobnicy, którzy mają z tym problem.

[Popiel]

Nie widzę tu problemu z symboliką waginalną, a raczej z narracyjnym bełkotem. I niech sobie plansze będą erudycyjne - jeśli ta erudycja nie jest przedstawiona w sposób sensowny dla odbiorcy, to co komu po niej?

Podobny case - Hellblazer. Bardzo lubię świat, postać, ogólną ideę przyziemnego horroru. Natomiast run Delano jest dla mnie nie do przejścia - grafomański, przegadany, napisany ciężko, w afektowanym, młodopolskim stylu.

Zakładam, że o to samo chodziło @Castiglione. Nie o treść i symbolikę, tylko o męczybułową formę, w której została podana.

[Sędzia]

Podobny case - Hellblazer. Bardzo lubię świat, postać, ogólną ideę przyziemnego horroru. Natomiast run Delano jest dla mnie nie do przejścia - grafomański, przegadany, napisany ciężko, w afektowanym, młodopolskim stylu.

Akurat czytam całość Hellblazera, od nr 1 doszedłem do 200 (Carey). Podobnie oceniam (świat, postać, ogólną ideę) i po części mogę się nawet zgodzić z zarzutami co do stylu Delano. Ale spokojnie dało się to przeczytać, a największe zastrzeżenia mam co do mało interesującej głównej historii (cały koncept Maszyny Strachu).
Problem polega na tym, że o ile Delano, Ennis i Jenkins trzymają dość równo klimat Hellblazera, tak Ellis a zwłaszcza Azzarello w zasadzie go gubią, zaś Carey to w ogóle odpłynął w epickość.

No i przede wszystkim nr 1 i 2 od Delano to najlepsza moim zdaniem historia z Johnem.

[SkandalistaLarryFlynt]

Wystarczy sięgnąć do posłowia, gdzie znajdziemy wprowadzenie dla każdego, kto chce zgłębić temat. Ocenianie Arché Lailah bez uwzględnienia kontekstu historyczno-kulturowego, to jak wręczyć małpie książkę i po tym jak ją wypluje, stwierdzić, że niedobra.

Plansze wrzucone przez Castiglione prawdopodobnie nawiązują do Reichowskiej wizji orgonu (orgone energy) – mistycznej i wszechobecnej energii życia, która według Wilhelma Reicha miała przenikać materię i psychikę. Arché Lailah to nie klasyczne narracje z puentą, tylko coś w rodzaju graficznej medytacji nad tym, co ukryte pod powierzchnią.

 

Wystarczy sięgnąć do posłowia, gdzie znajdziemy wprowadzenie dla każdego, kto chce zgłębić temat. Ocenianie Arché Lailah bez uwzględnienia kontekstu historyczno-kulturowego, to jak wręczyć małpie książkę i po tym jak ją wypluje, stwierdzić, że niedobra.

Plansze wrzucone przez Castiglione prawdopodobnie nawiązują do Reichowskiej wizji orgonu (orgone energy) – mistycznej i wszechobecnej energii życia, która według Wilhelma Reicha miała przenikać materię i psychikę. Arché Lailah to nie klasyczne narracje z puentą, tylko coś w rodzaju graficznej medytacji nad tym, co ukryte pod powierzchnią.

  Można i w drugą stronę, dopisywanie przemielonej przez tysiące lat symboliki i sugestie możliwości zaistnienia piątego dna to jak rzucenie banana małpie, która pomyśli, że przytrafiła jej się niewiarygodna okazja.

[Castiglione]

Wystarczy sięgnąć do posłowia, gdzie znajdziemy wprowadzenie dla każdego, kto chce zgłębić temat. Ocenianie Arché Lailah bez uwzględnienia kontekstu historyczno-kulturowego, to jak wręczyć małpie książkę i po tym jak ją wypluje, stwierdzić, że niedobra.

Plansze wrzucone przez Castiglione prawdopodobnie nawiązują do Reichowskiej wizji orgonu (orgone energy) – mistycznej i wszechobecnej energii życia, która według Wilhelma Reicha miała przenikać materię i psychikę. Arché Lailah to nie klasyczne narracje z puentą, tylko coś w rodzaju graficznej medytacji nad tym, co ukryte pod powierzchnią.

No małpy być może lubią takie rozwleczone monologi o odbycie Boga i kosmicznej kloace.

Ten drugi akapit to sam napisałeś czy AI?

[komiks]

No małpy być może lubią takie rozwleczone monologi o odbycie Boga i kosmicznej kloace.

Ten drugi akapit to sam napisałeś czy AI?

Z Wikipedią, te wasze stękanie jednak na coś się przydało i pogłębiłem wiedzę z posłowia zaglądając do Wiki i dowiedziałem się kim był Reich.

[Castiglione]

No tak, nie podobało się, to stękanie, można tylko chwalić, bo to Caza.

edit.
Tak w ogóle, to szkoda, że nie skłoniła cię do tych badań sama lektura, tylko usilna chęć udowodnienia nam, że ten komiks to dzieło.

[burberry]

Przeczytałem ostatnio kilka komiksów.

Elektra: Assassin. Miller, Sienkiewicz - 6/10.
Niesamowita warstwa wizualna przygotowana przez Billa Sienkiewicza dla zilustrowania trudnego utworu Millera. Scenariusz należy raczej odbierać jako eksperyment narracyjny, który bywa kłopotliwy w odbiorze. Polecam tylko w ramach ciekawostki (niezależny amerykański komiks autorski lat 80. wydany w Marvelu) lub dla podziwiania plastycznego talentu rysownika.

Thorgal Saga 1: Żegnaj, Aaricio - 6/10.
Najbardziej udana część z trzech pierwszych części thorgalowej Sagi. Przypomnę, że Saga to eksperyment polegający na tworzeniu historii osadzonych w świecie Thorgala przez różnych scenarzystów i rysowników. Żegnaj, Aaricio nie jest pozbawione wad oczywiście i boleśnie przegrywa zestawienie z najlepszymi odcinkami serii. Chyba nawet przegrywa zestawienie z przeciętnymi numerami z końcówki "runu" Van-Hamme'a. Niemniej jednak jest to momentami miłe odświeżenie od przeładowanych questami, bogami, magią odcinków Thorgala; choć to nie tak, że w Żegnaj, Aaricio tego nie ma. Miejscami to dobry album, ponieważ jest oparty na ciekawym koncepcie, a i zakończenie jest słodko-gorzkie, co sprawia, że ostateczny odbiór tego tomu może być nieobojętny. Pomimo niewątpliwych zalet tego tomu autorowi nie udało się stworzyć odcinka Thorgala, w którym nie musi on biegać za artefaktem.

Thorgal Saga 2: Wendigo. 4,5/10
Słabiutkie. Thorgal jest raczej out of character, trup ściele się gęsto, fabuła opiera się na zasadzie questu, by uratować Aaricię, a absurd goni absurd. Thorgal jest tutaj kimś w rodzaju amerykańskiego superbohatera, który nie tylko wychodzi cało z każdej opresji, ale też pokonuje potwory i rozwiązuje nierozwiązywalne konflikty. Rysunki takie sobie, nie ma o czym mówić. Żegnaj, Aaricio trochę lepsze.

Thorgal Saga 3: Shaigan. 4,5/10
Spory potencjał drzemał w tej historii, niestety to jeden z bardziej absurdalnych Thorgali, jakie miały okazję ujrzeć (niestety) światło dzienne . A więc Shaigan to spłakany, miotający się wewnętrznie (ale nie zrozumcie mnie źle, to jest naprawdę kiepsko napisane) słabeusz, którym Kriss pomiata przy każdej możliwej okazji, aby przypomnieć mu, kim on jest. A jest okrutnym piratem i wodzem podobnych sobie okrutników. Relacje między Kriss a Thorgalem są ukazane w sposób mało wiarygodny; zresztą wszystkie postaci są tutaj napisane słabo. Pomysł na historię to - a jakże - kolejna wyprawa, aby zdobyć tajemniczy artefakt, który mógłby pomóc odzyskać Shaiganowi pamięć. Przedmiot znajduje się na wyspie, która jest broniona przez hordy wikińskich zombie... Chyba widać, co poszło nie tak. Jedynym plusem są całkiem niezłe rysunki.

Jak ktoś zastanawia się nad tym, czy sięgać po thorgalową Sagę, to ostrzegam, że miłość do dziecka gwiazd może nie przetrwać tej próby 

[bababatman]

Władca much

Bardzo dobra pozycja. Szata graficzna jest szalenie atrakcyjna, a fabuła i postacie bardzo ciekawe. Znam materiał źródłowy i komiks oceniam jako bardzo dobrą adaptację. Artystka odwzorowała książkę Goldinga praktycznie jeden do jednego. Moim zdaniem naprawdę warto sięgnąć po "Władcę Much" w adaptacji Aimée de Jongh.

Ocena: 8/10

Batman. Ziemia niczyja Tom 5

Całkiem dobry tom. Jest odrobinę słabiej niż poprzednio, ale i tak bawiłem się całkiem solidnie. Solowe zeszyty z Robinem albo Nightwingiem można było pominąć ponieważ moim zdaniem nie wnosiły nic ciekawego do fabuły i były po prostu słabe. Mi najbardziej podoba się relacja między Batmanem, a Huntress. Bruce jest wobec niej bardzo surowy i oschły, choć ta stara się jak może. Graficznie jest całkiem nieźle. Za rysunki odpowiada szereg różnych rysowników, ale styl żadnego z nich jakoś szczególnie mi nie przeszkadzał. Lekturę oceniam pozytywnie i czekam na kolejne tomy Ziemi Niczyjej.

Ocena: 7/10

Nightwing: Czas Tytanów

Dick Grayson to niesamowicie uroczy i sympatyczny człowiek. Facet ma serce na dłoni i pomógłby każdemu. To jak pisany jest Nightwing to największy atut tej serii. Uwielbiam jak Taylor pisze relacje między bohaterami i ile serca w to wkłada. Świetną pracę wykonuje również Redondo, którego rysunki są bardzo atrakcyjne. Pod względem scenariusza i fabuły ten tom wypada nieco gorzej niż poprzednie.

Ocena: 7/10

Daredevil Tom 1

Po runie Bendisa i Brubakera brakowało mi dobrego Daredevila. Interpretacja Śmiałka według Waida i Soule'a nie do końca trafiły w mój gust. Opinie jakie krążyły na temat runu Zdarskiego sprawiły, że byłem bardzo optymistycznie nastawiony przed lekturą...i nie zawiodłem się.

Bardzo spodobało mi się skupienie nie na postaci samego Daredevila, a Matta. Ciekawe były jego wewnętrzne rozterki spowodowane jednocześnie jego wiarą, moralnością i poczuciem sprawiedliwości. W komiksie nie zabrakło akcji. Daredevil po zakończeniu serii pisanej przez Soule'a doznał poważnego wypadku i nie jest w najlepszej formie (łagodnie mówiąc). Bohater często przegrywa pojedynki i musi ratować się ucieczką. Podobało mi się bardziej realistyczne podejście do tej postaci.

Słowa uznania należą się również rysownikom. Kreska Checchetto bardzo mi się podobała. Momentami odrobinę przypominała mi prace znanego ze współpracy z Bendisem Alexa Maleeva.

Pierwszy tom Daredevila ze scenariuszem Chipa Zdarskiego uważam za bardzo dobry. Jest w nim wszystko, czego wymagam od komiksów superbohaterskich, czyli dobrze napisane postacie, ciekawa intryga, angażujące wątki obyczajowe, szczypta realizmu, dobra akcja i atrakcyjna szata graficzna.

Ocena: 8/10

Asteriks legionista

Mój pierwszy przeczytany Asteriks i Obeliks...i na pewno nie ostatni! Bawiłem się przednio! Humor, rysunki i postacie są kapitalne.

Ocena: 8/10

[Takesh]

Asteriks cały czas trzyma wysoki poziom, gdy scenariusze pisał Gościnny. 8/10 to dla mnie wymagane minimum przy ocenie tych albumów. Z pamieci najlepsze to chyba Niezgoda, Osiedle bogów. Ale żadnemu bym nie dał poniżej ósemki.

Władca much kusi....