Spodziewałem się dość stereotypowej opowieści o chorobie i wszystkim, co się z tym wiąże. I w zasadzie o tym jest ten komiks, ale na pewno nie jest stereotypowy, szczególnie w drugiej połowie. Genialnie (używam tego określenia w pełni świadomie) napisane postacie dwóch sióstr. Ich charaktery mocno się od siebie różnią, budowane są bardzo konsekwentnie i (co dla mnie ważne, a stosunkowo rzadkie) zachowują się tak, jak osoba z danym charakterem faktycznie by się mogła zachować, czyli są wiarygodne. Komiks początkowo bazujący na dość grubo (ale nieprzekraczający granicy taniego sentymentalizmu) kreślonych emocjach usypia naszą czujność i druga część jest mocno zaskakująca. Rysunkowo też mi się bardzo podoba - jest czytelnie, środki są dobierane pod kątem emocji jakie autorka chce wywołać (co ciekawe często są to środki charakterystyczne dla mangi), jest też odpowiednio dużo przestrzeni. W zasadzie jest mainstreamowo, ale w rozumieniu aktualnego mainstreamu, a nie Rosińkiego
Ale właśnie, tu dochodzimy do (drobnych, na szczęście) minusów. Jest odpowiednio dużo przestrzeni w pierwszej części, w drugiej (tej zaskakującej dla mnie) - już tej przestrzeni nie ma, autorka pędzi z opowieścią na łeb, na szyję. Nie daje wybrzmieć wszystkiemu, tak jak według mnie powinna. Drugi, jeszcze drobniejszy, minus to raczej łopatologiczna ekspozycja sytuacji i postaci na początku komiksu. Całościowo to świetny tytuł, a jak na debiut wręcz imponujący.
