Co teraz czytacie? Forumowicze forumowiczom polecają/odradzają

[perek82]

Akurat tytuł serialu jest taki jak książki (właściwie to chyba jest 11/22/63 - miesiąc jako pierwszy). Dallas 63 to tytuł polskiego wydania. Pewnie uznano, że data zamachu u nas jest mniej znana.

[JakubM]

"Umysł w ogniu" - książka którą czyta się świetnie, opisuje przypadek choroby która dotknęła młoda dziennikarkę. Susannah Calahan praktycznie z dnia na dzień zachorowała na autoimmunologiczne zapalenie mózgu. Objawy tego zapalenia są charakterystyczne do katatonii i schizofrenii i całe szczęście dla Pani Calahan że  nie zamknięto jej w zakładzie dla chorych psychicznie.

Fajna książka -  terminów medycznych nie ma za dużo, a te które sią nie przygniatają czytelnika.



8/10

[perek82]

Istnieje całkiem przyjemny miniserial na podstawie Dallas ’63 Kinga.
Pod dziwnym tytułem  22.11.63

Z rozpędu wciągnąłem i serial. Podobał mi się. Świetnie oddany świat lat 60-tych. Stare samochody, ubrania, akcent (w sensie, że inny, a czy prawdziwy, to trudno powiedzieć). Nie wiem, czy to efekty, czy prawdziwe modele samochodów i nawet nie chcę wiedzieć, żeby nie psuć odczuć. Tak samo ze scenami w Dallas w miejscu zamachu - czy wszystkich stamtąd wyprosili, żeby nakręcić swoje sceny, czy to CGI. Wyglądało super.
Serial jest dość wierny książce. Parę wątków przyciętych, jeden bohater dodany, a właściwie to zmieniono jego charakter. Ale to był zabieg raczej niezbędny, żeby głównych bohater miał z kim gadać w czasie rozpracowywania Oswalda.
Kilka fajnych mrugnięć okiem do widza, gdy główny bohater rozbudowywał swoją legendę nawiązaniami do filmów i seriali.
Nie rozumiem tylko, dlaczego tak schrzaniono punkt kulminacyjny.

Spoiler: PokażUkryj

W książce Jake miał rozwalone kolano i trudności z pamięcią i to miało uwiarygodnić, że mimo 5 lat przygotowań i tak na miejsce dotarł w ostatniej chwili. Obecność Sadie też była dość oczywista. W serialu zaparkowali autem w nocy pod samym budynkiem. A gdy przegonił ich policjant, to zamiast odjechać 2 przecznice, to pojechali na przedmieścia, a później zaspali w aucie Nie wiem, jak coś takiego można było puścić. W efekcie Sadie ginie stojąc bez sensu za jakimiś pudłami, gdy Jake i Oswald się szamocą.

Obsada też mi się spodobała. Oswald był genialnie zagrany. To samo mąż Sadie. I ogólnie tu chyba słabego punktu nie było.

[komiks]

Nie pamiętam już końcówki, a książki nie czytałem więc nie miałem porównania. Jednak zapamiętałem to co wymieniłeś, że jest oddany klimat lat 60, stylistycznie i wizualnie serial cieszy oko. Udane sa również nawiązania do filmów, a historia wciąga.

[JakubM]

Tym razem cięższy temat.

Bezsilność, poczucie winy, ciągła nadzieja. Książka wydaje mi się miała też być formą terapeutyczną dla Pana Krzysztofa - opisuje w niej w próbę walki o życie syna.
Zapis w komunikatorze prowadzonych rozmów ojca z synem tworzy atmosferę uczestnictwa w tym dialogu.

Niestety walka o życie uzależnionej osoby polega na jedynej brutalnej metodzie - niestwarzania komfortu trwania w uzależnieniu. W momencie kiedy dotyka to bliską osobę jest bardzo trudna.

Chłopak zmarł w wieku 21 lat, był uzależniony od opiatów.

[Nawimar III]

Trochę przez przypadek przytrafiła mi się poniższa pozycja, tj. zbiór opowiadań Sławomira Rogowskiego pt. "Za tamtymi drzwiami":
 
http://mezotyda.blogspot.com/2025/03/za-tamtymi-drzwiami.html
 


Na ogół współczesna polska literatura głównego nurtu w większości mnie odrzuca, ale muszę przyznać, że ten zbiorek mocno mnie zaabsorbował. Dotyczy to zwłaszcza opowiadania "Żurawinowy las", przybliżającego losy Polaków z Wileńszczyzny, zesłanych na Syberię już po zakończeniu II wojny światowej. Efekt lektury jest taki, że pewnego dnia planuję sięgnąć po pierwszy zbiór tekstów tego autora, tj. po "Zimę stulecia".

[JakubM]

ODWET OCEANU - ale to była przeprawa, tomiszcze uczciwie sprzedane bez sztucznego wypychania pustymi stronami. Ale co do całego pomysłu na ten ekologiczny thriller to wg mnie trochę rozwleczone, czasami czytało się płynnie i przyjemnie a czasami bez drugiej kawy to nie podchodź. Na duży plus to pomysł pochodzenia zagrożenia dla naszego istnienia i poprowadzona argumentacja tego zagrożenia która jest do przełknięcia i przepływa przez gardło niczym małże. Głowni bohaterowie fajnie są wprowadzeni w fabułę i nie ma się wrażenia że ktoś tu wpadł niepotrzebnie.

Całość oceniam na 6/10 (bo trochę pod koniec brakowało mi już cierpliwości i kawa się skończyła)

[Tomczi]

Przeczytałem dwie pierwsze części trylogii Problemu Trzech Ciał od chińskiego autora Cixin Liu



Jestem bardzo zadowolony, to było coś w sam raz dla mnie. To dość 'twarde sci-fi" obfitujące w dużo ciekawych konceptów, zarysu fabuły nie będę streszczał bo warto wskoczyć w tą serię bez żadnej wiedzy o niej Serial od Netflixa polecam olać Jest trochę "sucho" napisane ale że jestem fanem twórczości choćby Lema to mi to nie przeszkadzało w żadnym razie. Zresztą, w momentach drugiej części kiedy autor próbuje bardziej poetyckiego/emocjonalnego stylu to wychodzi mu to imho bardzo fajnie. To powieści stojące zdecydowanie bardziej fabułą i światotworzeniem a nie postaciami, chociaż moim zdaniem druga część przedstawiła naprawdę ciekawą postać głównego bohatera. "Suchość" i słabe postacie to często przywoływane argumenty czemu komuś ta seria się nie spodobała, więc można się od niej odbić, ja gorąco polecam ale nie dla każdego. Tempo w pierwszej połowie Ciemnego Lasu trochę wybiło mnie z rytmu ale warto było dobrnąć dalej No i mógłbym się lekko dochrzanić do kilku rzeczy w fabule Czarnego Lasu w stylu "czemu X nie użyli Y do zrobienia Z" , ale nie popsuło mi to odbioru całości, no i im ktoś próbuje stworzyć coś bardziej ambitnego tym nieco bardziej mogę wybaczyć pewnie niedoskonałości.

[kapitan_planeta]

Obecnie zatopiłem się w cudownej literaturze: Trylogia Sienkiewicza. Wspaniałe limitowane wydanie wydawnictwa Orbis Pictus. Jeszcze dostępne na popularnym serwisie aukcyjnym. Twarda oprawa, ozdobny karton pięknie prezentuje się na półce. Must have, arcydzieło.

Pamiętam, że w szkole zaliczyłem falstart, za wcześnie próbowałem to czytać,nic nie rozumiałem, pewnie byłem za głupi, za mało doświadczenia i wiedzy. A może miałem inne wartości w głowie, o ile browar z kolegami zamiast zajęć w szkole można nazwać wartością

[burberry]

Wygląda bardzo ładnie. Trylogia Sienkiewicza ciągle przede mną mam zamiar kiedyś się z nią zmierzyć

[death_bird]

Nie zwlekaj, bo nie warto czekać z tym doświadczeniem. Jedna z najlepszych rzeczy jakie wydała z siebie polska literatura i gdyby nie dosyć hermetyczna ("wschodnia") tematyka to Hollywood już dawno by się o to upomniało tak jak to było z bardziej uniwersalnym "Quo Vadis". Moskwicini mają "Wojna i pokój", my mamy Trylogię.

[Gazza]

Abstrahując od "hermetyki" - ubolewam, że zmuszano nas onegdaj (nie wiem jak teraz z neo programem nauczania j. polskiego) do czytania w tak młodym wieku. Każdy przymus działa negatywnie, a traci na tym dzieło. Zwłaszcza w tak młodym wieku. To prawdziwa perła polskiej literatury. Aż chciałbym znaleźć czas na odświeżenie lektury.

[eferce]

Dokładanie, w liceum przeczytalem streszczenie (podobnie jak pozostaych 80% lektur) - natomiast od tego czasu polecialem juz z ok. 5-6 razy dla przyjemnosci.
Dodam, ze podobnie, tylko czesciej, wracam do Sapkowskiego - którego czytalem zamiast lektur w tamtym czasie.

[death_bird]

Abstrahując od "hermetyki" - ubolewam, że zmuszano nas onegdaj (nie wiem jak teraz z neo programem nauczania j. polskiego) do czytania w tak młodym wieku.

Zapewne wyjdę na dziwaka większego niż powinienem, ale za Sienkiewicza wziąłem się na własną rękę na przełomie podstawówki/ogólniaka (przy czym nie przypominam sobie żebym w którymkolwiek momencie czytał choć fragmenty w ramach lektury szkolnej).
Pamiętam jak na jednej nudnej rodzinnej nasiadówce poszedłem sobie do pokoju z biblioteczką i dosłownie z tychże nudów sięgnąłem po "Quo Vadis". Gdy już je skończyłem (a czytało się to z takim samym syndromem "jeszcze jednej strony" jak np. "Imię róży"), niedługo później zabrałem się za Trylogię, której poszczególne części przerobiłem "trzy", "dwu" i jednokrotnie. Dla mnie wtedy pod względem potrzeby zaspokojenia głodu przygody stało to na równi z "Tomkami" czy "Ostatnia walka Dakotów" Szklarskiego przy czym w tym sensie, że książki Sienkiewicza były lekturą bardziej wymagającą, ale i równocześnie uderzającą w o niebo wyższe rejestry emocji.
I w pełni zgadzam się z porównaniem do Sapkowskiego. Pod względem skali "epickości" tych dwóch autorów popełniło to co najlepsze/największe w historii naszej literatury hmm... (to nie jest w pełni adekwatne określenie) "przygodowej".
P.S. Tak po namyśle to Sienkiewicz dla nas jest również tym kim Dumas Ojciec dla Francuzów a Trylogia to również pewien rodzaj odpowiednika "Trzech muszkieterów".

[burberry]

W tym roku celuję w 12 książek (jedna na miesiąc), jak dotąd przeczytałem 5, kilka innych w trakcie.

Skoro temat dotyczy opinii nt. czytanych książek, to poniżej para ostatnich tytułów i moje na ich temat zdania.

Genialni. Lwowska szkoła matematyczna, Mariusz Urbanek. 7/10
To nie tylko opowieść o genialnych matematykach. To opowieść o Lwowie, drugoplanowym bohaterze książki, i o miłości do niego; o wojnie i okupacjach niemieckiej i bolszewickiej; o odbudowywaniu państwa z gruzów, o komunizmie, nadziejach, które gasły szybciej, niż się pojawiały. Genialni napisani są lekko, czyta się szybko i przyjemnie. Skoro książka jest o genialnych i ekscentrycznych ludziach, to musi być ciekawa.

Kwantechizm 2.0, czyli klatka na ludzi, Andrzej Dragan. 5/10
Takie sobie. Draganowi zdecydowanie lepiej idzie opowiadanie wykładów na YouTube. Kwantechizm to praktycznie powtórka wszystkiego, co znajdziemy w tych wykładach plus druga połowa książki, zawierająca nieskończone dygresje na temat wiary, religii, tego, czym lub kim jest człowiek itp. Te dygresje są nachalne i nieciekawe, powtarzane w kółko i po prostu nudzą. Przyjęta formuła jest nużąca, w dodatku całość napisana jest w sposób bardzo chaotyczny.