Co teraz czytacie? Forumowicze forumowiczom polecają/odradzają

[death_bird]

Bo dawno nikt nic.
"Wielka" natchnęła mnie do tego żeby jednak zapuścić żurawia w niezbyt lubiane miejsca i czasy i obecnie na tapecie leży biografia Piotra I pióra Wł. Serczyka (Ossolineum) i tak ją sobie czytając nadziwić się nie mogę jakiego my wtedy mieliśmy niefarta. W sensie, że niby człowiek wie, ale jednak się dziwi.
No bo to jest tak, że z jednej strony w wiek XVIII wchodziliśmy z marnym bo marnym, ale jednak jakimś tam pokojem od strony Moskowii, dalej z absolutnie historycznym układem z Turcją (bo jeśli mnie pamięć nie myli był to pierwszy taki przypadek w historii żeby Porta oddawała w ramach układów terytoria zajęte przez siebie manu militari), z od kilkudziesięciu lat ogarniętymi stosunkami ze Szwecją i z dopiero pchającym się na świat w swej cradle of filth Królestwem Prus, w efekcie czego mogliśmy mieć z kilkanaście lat spokoju i czas na to żeby się ogarnąć, oporządzić z najgorszych nieporządków i pomyśleć co dalej ze sobą robić a jednocześnie nie dość, że trafił nam się na tronie szwabski (no dobra - saski) absolutny bęcwał, który myślał tylko i wyłącznie o swojej karierze i swoich czterech literach (coś mi to przypomina, ale mniejsza z tym) to jednocześnie jego tok myślenia był absolutnie idiotyczny. Jeżeli do tego dodać, że w tym samym czasie i Szwecja i Moskowia wylosowały w genetycznej ruletce panujących wybitnych (Karol XII pod względem militarnym a Piotr I pod prawie każdym) to skończyło się tym czym się skończyć musiało tzn. osłabiony po hekatombie II poł. XVII wieku kraj absolutnie wbrew własnej woli (bo saski bęcwał układał się jako elektor saski a nie jako król i wielki książę) zaczął robić za poligon dla Szwedów i Moskali staczając się w kolejną - jeszcze głębszą - gospodarczą rozpadlinę. Zaś względem "bohatera" biografii to trzeba mu oddać, że był tyleż socjopatą co wizjonerem i w efekcie pod Połtawą pchnął Mordor na szlak ku krwawej wielkości z którego zepchnąć może go dopiero pewien były kagiebista jeżeli potrzyma swoich sołdatów na stepach ukrainnych jeszcze z rok albo dwa, posyłając w czarnoziem kolejne ich dziesiątki albo setki tysięcy. W każdym razie Mordorowi trafiło się w tym XVIII wieku jak rzadko kiedy i jest to pewien moment do przemyśleń nt tego jak bardzo jednostka jest w stanie wpłynąć na bieg historii, bo my trafiając na bęcwała zaczęliśmy staczać się w przepaść a oni trafiając na genialnego socjopatę i sadystę wspięli się ku potędze. Bardziej imponującego marszu ku górze w tamtym czasie dokonały chyba jedynie Prusy. Ale to już zupełnie inna historia.
W każdym razie książki prof. Serczyka nie zawodzą i tak samo jest tym razem. Zaś w ramach ostatnich zakupów na swoją kolej czeka jeszcze życiorys "Krwiożerczej Kasi"*, takoż pióra profesora.

*termin ukuty przez Łysiaka.

[burberry]

Ciekawie napisane, plusik.

Rzeczywistość właśnie taka jest - koleją wydarzeń, których najbardziej nieprawdopodobna wersja się realizuje.

[perek82]

Będąc szczęśliwym posiadaczem czytnika ebooków, zacząłem czytać:)
Na pierwszy ogień poszły książki Toma Clancy'ego o Jacku Ryanie:
Polowanie na czerwony październik
Czas patriotów
Kardynał z Kremla
Pierwsze dwie książki zostały sfilmowane: Polowanie bardzo wiernie, Czasu nie widziałem, a przynajmniej nie pamiętam.
Czytam wg kolejności wydawania, ale w Polowaniu pojawiają się informacje o wcześniejszym życiu głównego bohatera (Ryana), które są później opisane w Czasie patriotów (taki prequel). I wyposażony w obecną wiedzę, czytałbym w odwrotnej kolejności. Po prostu ileś informacji było już podanych i trochę psuło zabawę.
Książki śledzą karierę i życie Jacka Ryana, który będąc wykładowcą i posiadając doświadczenie wojskowe zwraca na siebie uwagę CIA i powoli zaczyna pracować jako analityk, a później ma coraz większy wpływ na decyzje i wydarzenia. Akcja toczy się w połowie lat 80-tych w czasie zimnej wojny i wzajemnych podchodów siły wywiadowczych USA i ZSRR.
Polowanie rozgrywa się w dużej części na łodziach podwodnych. Z tego, co się dowiedziałem, to dość dużo terminów technicznych odpowiadało ówczesnej rzeczywistości. Przeczytałem z przyjemnością, mimo że film widziałem parę razy i nic nie mogło zaskoczyć.
Czas patriotów był momentami głupawy. Charakter serii trochę się tutaj zmienił, więcej było akcji, a wplątanie w to wszystko rodziny królewskiej powodowało mój uśmiech.
Kardynał z Kremla to kapitalna lektura szpiegowska. Akcja rozgrywa się w tajnych ośrodkach badawczych, w Waszyngtonie, Kremlu. Toczą się rozmowy rozbrojeniowe na najwyższym szczeblu, trwa wojna w Afganistanie, obydwie strony rozwijają nowe technologie i chcą je sobie wykraść. No i trwa walka wywiadów i kontrwywiadów - jedni chcą pozyskać szpiegów i wykraść tajne informacje, drudzy próbują ich zwalczać. Jak ktoś lubi czytać o świecie przed internetem, komórkami, gdzie szpiedzy podają sobie mikrofilmy, śledzą się na ulicach, dają sobie tajne znaki to będzie się bawił przednie. Klasyk.
Teraz wziąłem się za Stan zagrożenia - też kiedyś sfilmowany, ale jakoś nie pamiętam.
Następny w kolejce to Suma wszystkich strachów - to już na pewno oglądałem.
Później zobaczę, czy nadal będzie mnie bawić ta seria.

[Martin Eden]

Fajnie, że ta literatura jeszcze gdzieś tam egzystuje na peryferiach. To były pożądane tytuły te 30 lat temu

Kardynał jest chyba najlepszy ze wszystkich powieści Clancy'ego. Stan zagrożenia jest minimalnie za (frustrował mnie ten Escobedo...)
Polowanie i Czas Patriotów chyba nie przetrwały próby czasu, nie ze względu na rozwój technologii i zmiany na świecie, bo autor w tej ostatniej kwestii był mistrzem uników - co udowodnił w Sumie Wszystkich Strachów - ale tak ogólnie: postaciami i przede wszystkim dramaturgicznie.
Polowanie to przykład, kiedy film jest lepszy od oryginału. Zaryzykowałbym, że film jest nawet wybitny jak na materiał źródłowy.
Polecam Czerwony Sztorm. Wojna z ruskimi, po latach wydawało mi się to przestarzałe, ale teraz... Opis inwazji na Islandię to mistrzostwo świata.
Więcej nie chcę pisać, żeby nie psuć lektury. Ale podziel się, jak przeczytasz. Ja mam spory sentyment do tych hiciorów z tamtych czasów. Niezależnie jak je oceniamy, pozwalają nam wniknąć w sposób myślenia ludzi żyjących na Zachodzie w czasach zimnej wojny - i w tej kwestii mogą nam częściowo służyć dzisiaj, w rzeczywistości, w której żyjemy obecnie.

Ja teraz przerabiam Johna Le Carre. Autor nie miał w naszym kraju tyle szczęścia, co inni: spora część jego twórczości miała premierę w PL już po szczycie powodzenia tych powieści u nas, kilka nawet w latach 2000.

[perek82]

Kiedyś gdzieś jechałem i wszedłem do księgarni na Centralnym po coś do czytania. Wpadł mi w ręce Tinker Tailor Soldier Spy. W sumie nie wiem dlaczego. Może to był czas, gdy to zostało sfilmowane z Garym Oldmanem? Świetne, chociaż pamiętam, że trochę mnie zmęczył po angielsku. Film też mi podszedł.
Nie wiem, na ile to trzeba czytać w kolejności, ale jak wciągnę Clancy'ego i wybrane Kinga, to Le Carre będzie następnym autorem. Uwielbiam takie klimaty.

[Martin Eden]

Co do Tinker, Tailor, to moim zdaniem Polski przekład jest ciężki. Nie wiem, co się stało z tłumaczami Amberu, którzy na początku lat 90' byli wybitni, a potem zaczęły się dziwne przekłady. Ale może to kwestia autora?
Ogólnie kolejności trzymać nie trzeba poza właśnie tym Tinkerem, bo on ma kontynuację w dwóch następnych i to jest taka dosyć twarda kontynuacja. I to jest naprawdę dobre.
A poza tym nie trzeba. Są wątki z tymi samymi bohaterami - żyją, rozwodzą się, schodzą się nowo itd, ale to jest na uboczu fabuły przewodniej.

[OokamiG]

Tinkera czytałem, potem są jeszcze Jego uczniowska Mość i Ludzie Smileya, które mam na półce ale się jeszcze nie zabrałem. Za to niedawno przeczytałem Małą Doboszkę tego samego autora i mam pozytywne wrażenia. Le Carre jest dość nietypowy jak na powieści szpiegowskie. Zamiast akcji starzy panowie siedzą i rozmawiają przy herbacie o działaniach zza kulis. Świetne jest jeszcze z Przejmującego Zimna i jego stara ekranizacja. Nocny recepcjonista też był dobry. Autor w ogóle jest chętnie przenoszony na ekran. Teraz mam zamiar nadrobić ekranizację Małej Doboszki sprzed paru lat, choć jest jeszcze stary film, które też mam w planach. Warto też wspomnieć, że Le Carre doczekał się u nas kolekcji pod szyldem "Spowiedź Szpiega" liczącej 21 tomów. Mój zbiorek jego powieści prezentuje się teraz tak i jest właśnie miszmaszem kolekcji i innych wydań.

[Gazza]

(...) i wybrane Kinga (...)

Zdradź proszę co wybrałeś? Ciężki wybór jak dla mnie.

[perek82]

Jeszcze przede mną ten wybór. Najpierw ograniczę się do największych klasyków, których nie tknąłem do tej pory:)

[parsom]

Jeżeli ktoś nie zna - brać i czytać.

[starcek]

Smakowita opowieść o kontredansie literatów z władzą. Kopalnia anegdot i świadectwo czasów, gdy pisarze mieli być - zgodnie z wytycznymi Ziutka Słoneczko - inżynierami ludzkich dusz.