W czasach kiedy na ludziach wrażenie robiły małe rzeczy, przenoszące go w inny świat (na Huxleya czy Grudzińskiego należało zaczekać, potrzeba było dorosnąć), jak Rambo z odtwarzacza (sic!), bloki kilkunastopiętrowe, stanowiące atrakcje nuczym z Nowego Jorku, kiedy gra w kwadraty, pięć cegieł, nóż - ziemia, czy po prostu gra w gałę ✌️, urozmaicały popoludnia i wieczory, czekał ludź na coś wyjątkowego, okazjonalnego, hucznego, gwarnego, pospolitego, i nie były to wesela (to kwestia na inne opowieści). Jarmarki!
Odgłosy spędu odbywającego się wzdłuż Wybrzeża Gdańskiego, od Mostu Śląsko Dąbrowskiego ciągnące się, aż po Cytadelę, te z Parku Skaryszewskim, dawało się słyszeć z daleka (może to dziecięca wyobraźnia, może zawodząca coraz bardziej pamięć, może było inaczej), uderzające po uszach głosy z mikrofonów, gdy prowadzący z muszli (T. Sznuk, W. Pijanowski...) lub innego miejsca nakręcali lud do zabawy, zakupów. Rzesze ludzi opychających się obważankami, lub pańską skórką, dzieci utytłane watą cukrową, wreszcie kioski z kajetami w kratę, długopisami, zapałkami oraz z czymś na co młody, mały i duży człowiek polował... Nie było to jedzenie, którego w brud oferowały budki z przyczep kempingowych (bułka z parówką plus kieczup😉, zapiekanka, parówka z wody czy kiełbaska na papierowej tacy koniecznie z musztardą, czy wods sodowa z saturatora). Wśród pospolitego ruszenia cieszącego się zmaganiami w strzelaniu z łuku do celu, biegach w worku, występami we wspomnianej muszli, znajdowali się i tacy, którym przyświecał jeden konkretny cel. Jakiż prozaiczny na dzień dzisiejszy. Zdobyć coś nowego do czytania, komiks, jakikolwiek. Nie miało znaczenia (zapowiedzi przedpremier w przedsprzedaży, o nie nie istniało coś takiego, ja nie pamiętam, abym był specjalnie przygotowany na takie okoliczności), czy to będzie wyczekiwany Thorgal, Jonek, Jonka i Kleks, nowy Tytus czy tzw w nowomowie 😉 one shociki w stylu western, po prostu pragnęło się oblecieć cały kiermasz, byle wyczaić cokolwiek. Byle tylko przenieść się w odległe indiańskie klimaty, poczuć zimny polarny wiatr z Kleksem, znowu ujrzeć tak pięknie przedstawione szare ulice i bloki u Papcia Chmiela, strzelić intuicyjnie do bandytów niczym Żbik, zza spękanego głazu wśród dzikiego zachodu, zdobyć skalp(wybaczcie niepoprawność), coś co można będzie trzymać pod poduszką po nocy, dbać i chuchać jak na skarb, który przewinie się przez ręce setki razy. Bo i skarbem takim są dzisiaj tylko wspomnienia. Te dziecięce, nie ma znaczenia z której epoki, z jakich krańców świata, z których miast, dzielnic, czy domów. Jedyne co może je pokonać to zawodna pamięć, ale czy mając takie dzieciństwo, takie pamiątki wyryte w głowie i przed oczami grozi nam to? Czy nadejdzie chwila zapomnienia, mam nadzieję, że nie. Obecne możliwości wydawnicze, stawiają nas przed dylematem zgoła innym : są przede wszystkim objęte chęcią nabycia czegokolwiek, w jak największej ilości, chęcią posiadania, przeczytania czegoś interesującego, wydanego na świetnym papierze, pięknie spiętego w twardej oprawie, do tego nie daj boże jeśli przedsprzedaż ruszy z opóźnieniem😬😫🤒...
Dlatego dla każdego co innego miłego. Byle było co wspominać, bo nasze życie jest jak komiks, pełne kadrów, obrazów, emocji, których czasem nie wybieramy, po prostu przychodzą.
Zapachniało dzieciństwem, trąci nostalgią...
PS
Thorgal był komiksem mojego dzieciństwa. Ujrzany po raz pierwszy, z miejsca zdobył moje serce.
Początki naszej wspólnej przygody były piękne, wzniosłe i romantyczne.
Z czasem dojrzewałem, on także, robiłem rzeczy dziwne i piękne, on także nie był idełem. Dorosłem, on także, sporo zwiedziłem i mnóstwo przeżyłem, aby dotrzeć tu gdzie jestem, Thorgal Aegirsson również.
I choć nie wiem jaki będzie koniec tej wędrówki, mam przeczucie, nieodparcie graniczące z pewnością, że będzie to mój przyjaciel na całe życie.
Trwam przy nim jak i on przy mnie, w te dobre i kiepskie dni/albumy.
Tak, przyjaciel na cale życie.
Ps
Mężczyzna, dziecko na całe życie.
